Rzymskokatolicka Parafia Ducha Świętego i NMP Matki Kościoła

Szlak Drewnianego Budownictwa Sakralnego Opolszczyzny to szlak turystyczny łączący Opole i Stare Olesno, którego atrakcją są drewniane kościoły pochodzące z XVII i XVIII wieku. Ma długość 80 km i umożliwia zwiedzenie 12 miejscowości, w których znajdują się drewniane kościoły. W pierwszą sobotę września kolejarze wybrali się na zwiedzanie tego szlaku. Na początek nawiedzamy kościół odpustowy św. Anny z 1687r. w Czarnowąsach. Kościół spłonął doszczętnie w nocy z 19 na 20 sierpnia 2005r. mimo, iż posiadał wyposażenie przeciwpożarowe. Śledztwo wykazało, że przyczyną było podpalenie budynek polano benzyną.
Odbudowany kościół jest w niemal w identycznym kształcie. Zrekonstruowaną świątynię otwarto ponownie w 2007r. Nowy ołtarz główny stylizowany jest na okres baroku. Również polichromia nawiązuje do dawnej, sprzed pożaru. Ponieważ poza figurą św. Anny niewiele ocalało z dawnego wyposażenia odnaleziono jedynie tabernakulum wraz z dwoma kielichami, metalowe wazony, świeczniki, kraty oraz mocno zniszczoną przez ogień chrzcielnicę wnętrze kościoła nie posiada obecnie cech zabytkowych. Wspomniana figura św. Anny jest współcześnie główną częścią ołtarza głównego, ze zgliszcz wydobyto też figurę św. Barbary, którą poddano konserwacji i ona także powróciła do odbudowanego obiektu. Tablice Drogi Krzyżowej są całkowicie współczesne dawne pochodziły z XVIII wieku. W miejsce zniszczonych ołtarzy bocznych pojawiły się nowe – jeden poświęcony jest św. Janowi Pawłowi II a drugi Miłosierdziu Bożemu.
Drugim zwiedzanym kościółkiem był kościół z1658r. pod wezwaniem św. Rocha w Dobrzyniu Wielkim. Na przestrzeni wieków Europę dziesiątkowały zarazy, tak było też na Śląsku. W Dobrzyniu gdzie epidemie dziesiątkowały zarazy ludzie ślubowali, że jeśli przeżyją to wybudują kościół poświęcony św. Rochowi. Święty Roch to patron chroniący od zarazy ale też aptekarzy, lekarzy, ogrodników,rolników,szpitalników, brukarzy i więźniów. Na obrazach i figurach przedstawiany jest z psem trzymającym w pysku chleb, który nosił choremu Rochowi do lasu. W epoce staropolskiej były mu poświęcone liczne ołtarze, figury i kapliczki. Wyposażenie kościoła jest przeważnie barokowe – ołtarz główny z obrazem Świętego Rocha pochodzi z ok. 1700 choć sam obraz został przemalowany współcześnie. Ołtarze boczne są także barokowe i powstały w II połowie XVII wieku. Cennym elementem wyposażenia jest ambona z początku XVII wieku, zdobiona dekoracją z rzeźbami czterech ewangelistów. Z okresu baroku pochodzą również dwa XVIII-wieczne obrazy św. Barbary i św. Katarzyny.
Trzecim zwiedzanym kościołem był kościół filialny św. Barbary w Kolanowicach. Kościół wybudowany został w 1678 roku w Opolu przy klasztorze franciszkanów w miejscu starej średniowiecznej świątyni z drewnianą wieżą i z trzema ołtarzami św. Barbary , św. Wawrzyńca i Matki Bożej. W 1810r roku klasztor franciszkanów został zlikwidowany a kościółek wystawiono na sprzedaż. Ostatecznie drewniana świątynia została sprzedana do Kolanowic. W grudniu 1812 roku odbyła się uroczy konsekracja. Dziś kościół stanowi filię parafii w Osowcu-Węgrach. Jest to budowla o konstrukcji zrębowej, z prawie kwadratową nawą i wyodrębnionym prezbiterium o trójbocznym zamknięciu. Od północy przylega do prezbiterium niewielka zakrystia. Po stronie zachodniej znajduje się murowany przedsionek, dobudowany dopiero po przeniesieniu kościoła do Kolanowic. Budowlę wieńczy smukła wieżyczka na sygnaturkę. Na zewnątrz, z wyjątkiem strony zachodniej, kościół otoczony jest sobotami, czyli niskimi podcieniami, których podstawową funkcją jest ochrona dolnych partii ścian oraz odprowadzanie wody deszczowej jak najdalej od budynku. Podcienia takie umożliwiały również prowadzenie procesji wokół kościoła w czasie deszczu oraz dawały wiernym schronienie przed deszczem w czasie odpustu. Kościół posiada bogate wyposażenie wnętrza o charakterze zabytkowym. Są tam między innymi trzy ołtarze barokowe z XVII-XVIII w., barokowa ambona z końca XVII w., konfesjonał z XVIII w.; dwie ławy kolatorskie z XVIII w.; stacje Drogi Krzyżowej z XVIII , obrazy z XVII w. i rzeźby z XVIII w. Na ścianach i suficie dużo malowideł w technice polichromii.
Następnym obiektem drewnianym, który nawiedzamy to kościół św. Jadwigi Śląskiej w Bierdzanach. Kościół wzniesiony w 1711 r. w miejscu starszego, którego istnienie odnotowano już w 1410 r. Kościół, zbudowany na małym wzniesieniu pośród starych drzew, pięknie prezentuje się od północy, znad brzegu niewielkiego stawu. Zbudowany w konstrukcji zrębowej, ma wysmukłą, słupową wieżę z izbicą i baniastym hełmem. Ponad kalenicę dachu wyrasta nad skrzyżowaniem naw niewielka wieżyczka sygnaturki, również przykryta baniastym hełmem.
Kościół wyróżniają świetne proporcje oraz gontowe dachy, co dodaje jego sylwetce wyjątkowego uroku. Cenne skarby sztuki mieści wnętrze świątyni. Ołtarz główny jest barokowy. W centrum mieści obraz patronki kościoła. Ciekawy jest także boczny ołtarz w północnym ramieniu nawy poprzecznej, pochodzący z 1718 r. Niezwykłym odkryciem było odnalezienie w 1961 r. podczas restauracji kościoła bardzo cennych barokowych polichromii pochodzących z lat budowy kościoła. Przedstawiono na nich sceny biblijne, jest tu również sugestywny wizerunek kostuchy, zwany „Bierdzańską Śmiercią”.
Ostatnim kościołem na drewnianym szlaku był kościół św. Anny w Oleśnie. Zabytek klasy zerowej. Najwybitniejszy z drewnianych kościołów Śląska Opolskiego i jedyny tego rodzaju w Polsce. Składa się z dwóch części: prostokątnego kościoła z 1518 roku i części centralnej, gwiaździstej, dobudowanej w latach 1668 - 70 przez mistrza ciesielskiego Marcina Snopka z Gliwic. Stanowi je pięć kaplic i przejście łączące z kościołem wcześniejszym. Nazywany jest „oleską różą zaklętą w drewno”. Jego niezwykłość polega na unikatowym kształcie architektonicznym. W kaplicach - cenne ołtarze barokowe z XVII i XVIII w., późnorenesansowy z początku . XVII w. i regencyjny z początku . XVIII w. W prezbiterium ołtarz główny z późnogotyckim tryptykiem z początku. XVI w. Późnorenesansowa ambona z początku. XVII w. W części zachodniej wieża nadbudowana nad nawą, związana konstrukcyjnie z jej więźbą dachową.

Drewniana rzeźba św. Anny Samotrzeciej z przełomu XV/XVI w. otaczana jest wielkim kultem w Oleśnie i okolicy. W latach 1669-1670 mistrz ciesielski Marcin Snopek dobudował do istniejącego sanktuarium pięć kaplic o wystroju barokowym. Całość przypomina pięciopłatkową różę widniejącą w herbie miasta, stanowiąc unikatową perłę drewnianej architektury sakralnej nie tylko na Śląsku, ale i w kraju. Oleskie sanktuarium w XVII w. gościło w dzień odpustu ponad 10 tys. pielgrzymów „rywalizując” ze znanymi kościołami pątniczymi.
Z Olesna jedziemy jeszcze do Kluczborka aby spotkać się z diecezjalnym duszpasterzem kolejarzy ks. Hubertem Czernią,który jest proboszczem w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Tu miłe zaskoczenie,bo mszę św w naszej intencji odprawiają dwaj tegoroczni neoprezbiterzy. Nasz ks. Michał Kowalski i ks. Łukasz Waligóra od sierpnia tamtejszy wikary. Po mszy św. wszyscy otrzymujemy od nich podwójne błogosławieństwo prymicyjne. Dziękujemy bardzo ks. Michałowi za duchowe wsparcie podczas całej pielgrzymki, przewodnikowi ziemi Opolskiej Wojtkowi Kwietniowi za profesjonalne przybliżenie nam zabytków Diecezji Opolskiej.

zdjęcia: Andrzej Hynek